Tinderowe życie

Pada deszcz. Mam dziś randkę z Tindera. Kolejną. Już teraz wiem, że to będzie niewypał. Nawet nie mam ochoty tam iść. Nie mam ochoty odpowiadać na te bezbarwne pytania typu: „co lubisz robić?”, „czym się zajmujesz?”, „masz jakieś hobby?”. Naprawdę nie mam ochoty patrzeć, jak kolejny facet ślini się, żeby mnie przelecieć. Coś złego się stało ze światem. Coś bardzo złego. Tinder wypalił ludziom mózg, przesłonił ostatnie przejawy zwykłej ludzkiej komunikacji. Tylko krzyżyk, serduszko. Nie ta, to następna. Inna, która będzie łatwiejsza, nie trzeba będzie się starać, robić podchodów, obiecywać miłości. I pomyśleć, że jeszcze rok temu zaklinałabym się, że nie założę tam konta. A teraz? Prawie dwa tysiące sparowań, codziennie wiadomości od kilkunastu facetów. Przebieram, jak jabłka w markecie. I od czasu do czasu zgodzę się z którymś wyjść, jak teraz. Tak o, dla zasady, żeby nie było, że mam predyspozycje do zostania starą panną.  Umyłam włosy i pewnie zrobię się na bóstwo, żeby posłuchać komplementów. A potem wrócę zrezygnowana, bo to ZNOWU NIE TO. Po co sobie to robię?